Odpowiedź na akt oskarżenia
Przyjmuje się, że 7 dniowy termin do złożenia odpowiedzi na akt oskarżenia jest terminem instrukcyjnym, którego przekroczenie nie wywołuje negatywnych konsekwencji dla oskarżonego.
Przyjmuje się, że 7 dniowy termin do złożenia odpowiedzi na akt oskarżenia jest terminem instrukcyjnym, którego przekroczenie nie wywołuje negatywnych konsekwencji dla oskarżonego.
Istotą postępowania zabezpieczającego, jako postępowania incydentalnego, nie jest uznanie dochodzonego roszczenia za udowodnione, ale jedynie za uprawdopodobnione, czemu służy dokonywana przez sąd jedynie pobieżna analiza dostarczonego przez wnioskodawcę materiału dowodowego.
Dla uznania, że stopień szkodliwości społecznej czynu jest znikomy nie jest konieczne, aby ta znikomość dotyczyła zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej.
Ustalenia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne nie są wiążące dla procesu cywilnego. Warunkowo umarzenie postępowania karnego powinno być oceniane przez sąd cywilny w ramach przysługujących temu sądowi uprawnień z art. 233 § 1 kpc
Za mobbing mogą być uznane, także nieumyślne, działania lub zachowania dotyczące lub skierowane przeciwko pracownikowi, w szczególności, które wywołały rozstrój zdrowia u pracownika
Prokurator udziela zgody na widzenie z tymczasowo aresztowanym lub jej odmawia, w formie zarządzenia, którego oryginał otrzymuje odwiedzający.
Rozkład pożycia małżeńskiego jest trwały, gdy w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz okoliczności konkretnej sprawy można przyjąć, że powrót małżonków do wspólnego życia nie nastąpi.
Obowiązek zwaloryzowania kaucji jest oczywistą konsekwencją tego, że stosunek najmu trwa przez pewien okres czasu, niejednokrotnie przez wiele lat, w ciągu których może dojść do zmiany siły nabywczej pieniądza.
Świadomość wad dotycząca części wspólnych uzyskana od jednego ze współwłaściciela jest wystarczająca dla zachowania roszczeń przez pozostałych współwłaścicieli części wspólnych.
Kryterium rozgraniczającym przestępstwo oszustwa i wykroczenie oszustwa (szalbierstwa) jest istnienie umowy między stronami determinującej uznanie, że przedmiotem działania jest mienie w rozumieniu art. 286 § 1 k.k., a nie świadczenie wymienione w art. 121 § 2 k.w.