Namowa i pomoc do samobójstwa
Art. 151. Kodeksu karnego penalizuje doprowadzenie człowieka do targnięcia się na własne życie. Czyn przestępny realizuje się poprzez namowę lub udzielenie pomocy.
W doktrynie zwraca się uwagę, że nie każde pomocnictwo do popełnienia samobójstwa jest karalne na podstawie art. 151 k.k. Udzielając pomocy, sprawca czynu zabronionego określonego w tym przepisie musi doprowadzić drugą osobę do targnięcia się na swoje życie. Udzielenie pomocy warunkuje więc wprowadzenie w czyn decyzji o pozbawieniu się życia. Ułatwienie niespełniające warunku doprowadzenia do targnięcia się na życie pozostaje bezkarne. Ofiara musi przy tym mieć rzeczywistą wolę targnięcie się na swoje życie.
Do znamion opisywanego przestępstwa należy skutek wyrażający się w podjęciu się przez ofiarę próby samobójczej, jest więc to przestępstwo materialne. Można je popełnić w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.
Osoba, którą się namawia lub której udziela się pomocy do targnięcia się na własne życie, musi ze względu na swoje właściwości psychiczne być w stanie rozpoznać w pełni znaczenie czynu i pokierować swoim postępowaniem. Przy braku takiego rozeznania (dziecko, osoba niepoczytalna), czyn sprawcy może być uznany za przestępstwo z art. 148 k.k. (zabójstwa) (Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2009 r. II AKa 276/09).
Podżeganie zostało określone znamieniem „namawia” zamiast „nakłania”, co oznacza, że zakres form podżegania został ograniczony do tych postaci, które są mniej intensywne. Wyłączona jest tu groźba, co pozwala sądzić, że jej zastosowanie w odniesieniu do żądania samobójstwa powinno być uznane za dokonanie bądź usiłowanie zwykłego zabójstwa.
Posłużenie się przez ustawodawcę sformułowaniem „udzielenie pomocy” implikuje wniosek o niemożności wystąpienia pomocnictwa w postaci zaniechania.
Wypełnienie znamion opisywanego przestępstwa skutkuje sankcją w postaci kary pozbawienia wolności w wysokości od 3 miesięcy do lat 5.
