Dokonanie przestępstwa wyłudzenia kredytu następuje niezależnie od tego, czy doszło do udzielenia świadczenia, o które ubiegał się sprawca, a także od tego, czy mający go udzielić został wprowadzony w błąd i czy w ogóle zapoznał się z treścią przedkładanego przez sprawcę dokumentu lub oświadczenia.
Znamiona przestępstwa zniszczenia lub uszkodzenia rzeczy nie ograniczają przedmiotu tego przestępstwa tylko do rzeczy ruchomej, stąd też należy przyjąć, że przepis ten chroni zarówno tzw. rzeczy ruchome, jak i nieruchomości.
Przedmiotem czynności i opinii biegłego psychologa w procesie karnym nie może być ocena wiarygodności zeznań świadka, lecz potwierdzenie lub wykluczenie występowania takich cech stanu psychicznego lub mentalnego świadka, które mogą wpływać na treść zeznań.
Zachowanie oskarżonego, aby mogło być uznane za retorsje, musi mieć bliski związek czasowy ze zniewagą lub naruszeniem nietykalności dokonanymi przez sprawcę. Istotne jest również, aby zachodził związek przyczynowo-skutkowy miedzy prowokacyjnym zachowaniem pokrzywdzonego a zniewaga lub naruszeniem nietykalności.
Fakt umorzenia dochodzenia z powodu niewykrycia sprawcy w żadnym wypadku nie jest tożsamy z przyjęciem, iż zawiadomienie o popełnieniu czynu, którego umorzenie dotyczy stanowiło fałszywe oskarżenie.
Fałszywe zawiadomienie o przestępstwie może być uczynione w dowolnej formie – na piśmie, ustnie do protokołu lub anonimowo, także za pośrednictwem poczty, faxu, telefonu, e-maila, sms-a.
Przyjmuje się, że 7 dniowy termin do złożenia odpowiedzi na akt oskarżenia jest terminem instrukcyjnym, którego przekroczenie nie wywołuje negatywnych konsekwencji dla oskarżonego.
Dla uznania, że stopień szkodliwości społecznej czynu jest znikomy nie jest konieczne, aby ta znikomość dotyczyła zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej.
Ustalenia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne nie są wiążące dla procesu cywilnego. Warunkowo umarzenie postępowania karnego powinno być oceniane przez sąd cywilny w ramach przysługujących temu sądowi uprawnień z art. 233 § 1 kpc
Prokurator udziela zgody na widzenie z tymczasowo aresztowanym lub jej odmawia, w formie zarządzenia, którego oryginał otrzymuje odwiedzający.
Umówienie spotkania 9:00-19:00