Art. 217 k.p.k. stwierdza, że rzeczy mogące stanowić dowód w sprawie lub rzeczy podlegające zajęciu w celu zabezpieczenia kar majątkowych, środków karnych o charakterze majątkowym, przepadku, środków kompensacyjnych albo roszczeń o naprawienie szkody należy wydać na żądanie sądu lub prokuratora, a w wypadkach niecierpiących zwłoki – także na żądanie Policji lub innego uprawnionego organu. Osobę mającą rzecz podlegającą wydaniu wzywa się do wydania jej dobrowolnie.
Jeżeli wydania rzeczy żąda Policja albo inny uprawniony organ działający we własnym zakresie, osoba, która rzecz wyda, ma prawo niezwłocznie złożyć wniosek o sporządzenie i doręczenie jej postanowienia sądu lub prokuratora o zatwierdzeniu zatrzymania, o czym należy ją pouczyć. Doręczenie powinno nastąpić w terminie 14 dni od zatrzymania rzeczy.
Odpowiednio stosowany Art. 228 § 3 k.p.k. przewiduje, że osobom zainteresowanym należy natychmiast wręczyć pokwitowanie stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane.
Nadużycie instytucji zatrzymania rzeczy
Nie jest dopuszczalne dalsze zabezpieczanie przedmiotów niejako na wszelki wypadek, gdy skazany konsekwentnie twierdzi, że jest właścicielem zabezpieczonych u niego przedmiotów w szczególności, gdy postępowanie karne zostało już prawomocnie zakończone, a w jego toku nikt z pokrzywdzonych ani też z innych współoskarżonych nie rościł sobie praw właścicielskich do tych rzeczy, jak również nie ustalono, aby ewentualnie pochodziły one z przestępstwa, co wówczas skutkowałoby orzeczeniem ich przepadku lub zwrotem uprawnionej osobie, w wypadku jej ustalenia.
Sam fakt, iż skazany dopuścił się przestępstwa przeciwko mieniu nie daje prawa do domniemywania, że zabezpieczone u niego przedmioty mogą również pochodzić z przestępstwa i że kiedyś zgłosi się po nie uprawniony pokrzywdzony, skoro nie ustalono tego w toku postępowania, jak również nie ma żadnych informacji, aby toczyły się inne sprawy w tym przedmiocie. Nie bez znaczenia jest okoliczność dotycząca utraty wartości zatrzymanych podczas przeszukania rzeczy (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 maja 2011 r., II AKz 289/11).
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 263/06, uznał, że zatrzymanie przez prokuraturę auta, na skutek podejrzeń co do jego legalnego pochodzenia, może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa wobec właściciela pojazdu, jedynie w przypadku, gdy zostanie wykazane, że zatrzymanie było nieuzasadnione.
Odmowa dobrowolnego wydania rzeczy
W razie odmowy dobrowolnego wydania rzeczy, organom służy prawo przeprowadzenia jej odebrania.
Osobie, u której przeszukanie ma być przeprowadzone należy okazać postanowienie sądu lub prokuratora w tej materii.
Jednakże, w wypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli postanowienie sądu lub prokuratora co do przeszukania nie mogło zostać wydane, organ dokonujący przeszukania okazuje nakaz kierownika swojej jednostki lub legitymację służbową, a następnie zwraca się niezwłocznie do sądu lub prokuratora o zatwierdzenie przeszukania.
Postanowienie sądu lub prokuratora w przedmiocie zatwierdzenia należy doręczyć osobie, u której dokonano przeszukania, w terminie 7 dni od daty czynności na zgłoszone do protokołu żądanie tej osoby. O prawie zgłoszenia żądania należy ją pouczyć.
Art. 287 § 1 k.p.k. przewiduje także możliwość wymierzenia kary pieniężnej w wysokości do 3000 złotych w razie uchylania się osoby od wydania rzeczy, gdy ciąży na niej taki obowiązek.
W razie uporczywego uchylania się od wydania przedmiotu można również zastosować, niezależnie od kary pieniężnej, aresztowanie na czas nieprzekraczający 30 dni.
Kary pieniężnej i aresztowania nie stosuje się jednak do stron postępowania karnego, ich obrońców i pełnomocników, a w zakresie kary za niedopełnienie obowiązku wydania rzeczy – także do osób, które mogą się uchylić od złożenia zeznań.
Protokół zatrzymania rzeczy lub przeszukania
Protokół zatrzymania rzeczy lub przeszukania powinien, oprócz zwykłych wymagań wymienionych w art. 148 i art. 148a k.p.k., zawierać oznaczenie sprawy, z którą zatrzymanie rzeczy lub przeszukanie ma związek, oraz podanie dokładnej godziny rozpoczęcia i zakończenia czynności, dokładną listę zatrzymanych rzeczy i w miarę potrzeby ich opis, a nadto wskazanie polecenia sądu lub prokuratora.
Jeżeli polecenie nie zostało uprzednio wydane, zamieszcza się w protokole wzmiankę o poinformowaniu osoby, u której czynność przeprowadzono, że na jej wniosek otrzyma postanowienie w przedmiocie zatwierdzenia czynności.
W razie zatrzymania rzeczy protokołu można nie sporządzać, jeżeli rzecz załącza się do akt sprawy.
Cel przeszukania jako instytucji procesowej
Art. 219 k.p.k. stanowi, że w celu wykrycia lub zatrzymania albo przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej, a także w celu znalezienia rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym, można dokonać przeszukania pomieszczeń i innych miejsc, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że osoba podejrzana lub wymienione rzeczy tam się znajdują. Istnieje również możliwość dokonania przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów.
Kodeksowo zdefiniowane sytuacje uzasadniające przeszukanie
Kodeks postępowania karnego bezpośrednio wskazuje również niektóre sytuacje, w których przeszukanie jest uzasadnione. Są nimi:
– upoważnienie do przymusowego odebrania dokumentów w wypadku odtwarzania zaginionych lub zniszczonych akt (Art. 163 § 1 k.p.k);
– określone w Art. 163 § 1 k.p.k. zarządzenie prezesa sądu lub referendarza sądowego do przymusowego odebrania potrzebnych w sprawie dokumentów, w stosunku do osoby je posiadającej;
– zarządzenie prokuratora o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona potrzeba (247 § 1 k.p.k.);
– zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci zatrzymania oskarżonemu paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy (Art. 277 § 2 k.p.k.);
– zarządzenie o poszukiwaniu oskarżonego lub osoby podejrzanej, jeżeli jego miejsce pobytu nie jest znane (Art. 278 k.p.k.);
– w przypadku określonych w Art. 291 § 1 przestępstw, dokonywane przez Policja tymczasowe zajęcia mienia ruchomego osoby podejrzanej, jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego mienia;
Organy zatwierdzające i dokonujące przeszukania
Przeszukania może dokonać prokurator albo na polecenie sądu lub prokuratora Policja, a w wypadkach wskazanych w ustawie – także inny organ.
Postanowienie sądu lub prokuratora należy okazać osobie, u której przeszukanie ma być przeprowadzone.
Jak już to było wspomniane, w wypadkach niecierpiących zwłoki dopuszczalny jest wyjątkowy tryb przeszukania, polegający na tym, że organ dokonujący przeszukania okazuje nakaz kierownika swojej jednostki lub legitymację służbową, jeżeli postanowienie sądu lub prokuratora nie mogło zostać wydane.
Najwcześniejszy moment pozwalający na dokonanie przeszukania
Art. 308 § 1 k.p.k. stanowi, że w granicach koniecznych dla zabezpieczenia śladów i dowodów przestępstwa przed ich utratą, zniekształceniem lub zniszczeniem, prokurator albo Policja może w każdej sprawie, w wypadkach niecierpiących zwłoki, jeszcze przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, przeprowadzić w niezbędnym zakresie czynności procesowe, w tym przeszukania. Powzięcie informacji o dokonaniu przestępstwa jest to więc najwcześniejszym momentem, w którym prokurator albo Policja mogą przeprowadzić legalne przeszukanie.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 stycznia 2005 r., SK 60/03, OTK-A 2005, Nr 1, poz. 2 uznał, że dokonywanie czynności procesowych przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia może mieć miejsce w granicach wyznaczonych w art. 308 k.p.k.
Powyższe wskazuje, że omawiane instytucje mają charakter wyjątkowy. Legalność zatem działań podjętych przez funkcjonariuszy wymaga stwierdzenia wystąpienia szczególnych okoliczności, uzasadniających tak samą interwencję i rodzaj zastosowanych środków, jak i zachowanie określonej procedury. Tylko z legalnym wdrożeniem postępowania karnego wiązać można ryzyko, jakie ponosić muszą dotknięte nim osoby w interesie ochrony dobra wspólnego, jakim jest bezpieczeństwo publiczne.
Godziny dokonywania przeszukania
Przeszukania zamieszkałych pomieszczeń organy procesowe mogą dokonać w porze nocnej tylko w wypadkach niecierpiących zwłoki; za porę nocną uważa się czas od godziny 22 do godziny 6. Przeszukanie rozpoczęte za dnia można prowadzić nadal mimo nastania pory nocnej.
W porze nocnej można natomiast przeszukać lokale dostępne w tym czasie dla nieokreślonej liczby osób albo służące do przechowywania przedmiotów.
Sposób przeprowadzenia przeszukania
Sposób przeprowadzenia przeszukania określa Art. 224 k.p.k. Stwierdza on, że osobę, u której ma nastąpić przeszukanie, należy przed rozpoczęciem czynności zawiadomić o jej celu i wezwać do wydania poszukiwanych przedmiotów.
Podczas przeszukania ma prawo być obecna osoba ta, oraz osoba przybrana przez prowadzącego czynność. Ponadto może być obecna osoba wskazana przez tego, u kogo dokonuje się przeszukania, jeżeli nie uniemożliwia to przeszukania albo nie utrudnia go w istotny sposób.
Jeżeli przy przeszukaniu nie ma na miejscu gospodarza lokalu, należy do przeszukania przywołać przynajmniej jednego dorosłego domownika lub sąsiada.
Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 4 maja 2015 r. w Białymstoku, II AKa 50/15 uznał że wprawdzie w przepisie art. 224 § 3 k.p.k. jest mowa o przywołaniu przynajmniej jednego dorosłego domownika lub sąsiada, to jednakże nie sposób uznać, że przybranie do czynności w ogóle nie związanych z jakimikolwiek organami ścigania osób pracujących w spółce zajmującej się między innymi administrowaniem budynku mieszkalnego, w którym dokonano przeszukania, nie spełnia celów gwarancyjnych tego przepisu.
Przepis ten nie nakłada na osoby wezwane do udziału w przeszukaniu aktywnego uczestniczenia w tej czynności. Nie są one zobowiązane do śledzenia każdego ruchu policjantów.
Przeszukanie lub zatrzymanie rzeczy powinno być dokonane zgodnie z celem tej czynności, z zachowaniem umiaru i poszanowania godności osób, których ta czynność dotyczy, oraz bez wyrządzania niepotrzebnych szkód i dolegliwości.
Zabezpieczenie odebranych przedmiotów
Przedmioty wydane lub znalezione w czasie przeszukania należy po dokonaniu oględzin, sporządzeniu spisu i opisu zabrać albo oddać na przechowanie osobie godnej zaufania z zaznaczeniem obowiązku przedstawienia na każde żądanie organu prowadzącego postępowanie. Tak samo należy postąpić ze znalezionymi w czasie przeszukania przedmiotami mogącymi stanowić dowód innego przestępstwa, podlegającymi przepadkowi lub których posiadanie jest zabronione.
Osobom zainteresowanym należy natychmiast wręczyć pokwitowanie stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane.
Zatwierdzenie zatrzymania przez sądu lub prokuratora
Jeżeli zatrzymanie rzeczy lub przeszukanie nastąpiło bez uprzedniego polecenia sądu lub prokuratora, a w ciągu 7 dni od dnia czynności nie nastąpiło jej zatwierdzenie, należy niezwłocznie zwrócić zatrzymane rzeczy osobie której je zabrano, chyba że nastąpiło dobrowolne wydanie, a osoba ta nie złożyła wniosku, o sporządzenie i doręczenie jej postanowienia sądu lub prokuratora o zatwierdzeniu zatrzymania.
Należy również zwrócić osobie uprawnionej zatrzymane rzeczy niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Jeżeli wyniknie spór co do własności rzeczy, a nie ma dostatecznych danych do niezwłocznego rozstrzygnięcia, odsyła się osoby zainteresowane na drogę procesu cywilnego.
Rzeczy, których posiadanie jest zabronione, przekazuje się właściwemu urzędowi lub instytucji. Jeżeli rzeczy mają wartość naukową, artystyczną lub historyczną, na wniosek lub za zgodą muzeum, można je przekazać temu muzeum.
Uprawnienia funkcjonariuszy kontroli celno-skarbowej
Art. 64 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej przyznaje funkcjonariuszom Służby Celno-Skarbowej, w ramach dokonywania kontroli celno-skarbowej, uprawnienie do przeszukiwania lokali, w tym lokali mieszkalnych, innych pomieszczeń i miejsc oraz rzeczy, w tym z użyciem urządzeń technicznych i psów służbowych.
Funkcjonariusze w ramach kontroli celno-skarbowej są uprawnieni również do:
– przeprowadzania rewizji towarów, wyrobów i środków przewozowych, w tym z użyciem urządzeń technicznych i psów służbowych;
– przeszukania osób;
– kontroli przesyłek pocztowych;
– zatrzymywania pojazdów i wykonywania innych czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego w trybie i przypadkach określonych w ustawie Prawo o ruchu drogowym;
Ponadto, funkcjonariusze kontroli celno-skarbowej w związku z realizacją określonych zadań mają prawo do zatrzymywania i przeszukiwania urządzeń zawierających dane informatyczne lub systemów informatycznych, w zakresie danych przechowywanych w tych urządzeniach lub systemach albo na nośnikach, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego.
Przeszukanie lokali mieszkalnych przez funkcjonariuszy kontroli celno-skarbowej
Art. 77 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej mówi, że funkcjonariuszy kontroli celno-skarbowej mogą dokonać przeszukania lokali mieszkalnych w celu znalezienia dowodów mających znaczenie dla prowadzonej kontroli celno-skarbowej, po uzyskaniu zgody właściwego prokuratora rejonowego. Przed przystąpieniem do przeszukania kontrolowanemu okazuje się postanowienie prokuratora o wyrażeniu na nie zgody.
Przepisy Kodeksu postępowania karnego o przeszukaniu odnoszące się do Policji stosuje się odpowiednio do kontrolujących.
W przypadkach niecierpiących zwłoki kontrolujący może dokonać przeszukania, o którym mowa w ust. 1, gdy istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że dowody znajdują się w miejscu przeszukania, bez uprzedniej zgody prokuratora.
Przeszukanie takie musi podlegać następnie zatwierdzeniu przez właściwego prokuratora rejonowego. W razie odmowy zatwierdzenia przeszukania materiały i informacje zebrane w toku czynności nie stanowią dowodu w kontroli celno-skarbowej, kontroli podatkowej, postępowaniu podatkowym, postępowaniu celnym lub postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.
Przeszukanie osoby przez funkcjonariuszy kontroli celno-skarbowej
Jeżeli nie można w inny sposób stwierdzić, czy osoba przewozi towary, co do których nie zostały spełnione wymogi przewidziane przepisami prawa, w szczególności jeżeli towary nie zostały przedstawione lub zgłoszone zgodnie z wymogami wynikającymi z przepisów prawa celnego, funkcjonariusz może przeszukać tę osobę.
Przeszukanie nie powinno naruszać godności osobistej osoby przeszukiwanej oraz powinno być przeprowadzone przez osobę tej samej płci, w warunkach wykluczających obecność osób postronnych.
W przypadku gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że osoba ukrywa towary w swoim organizmie, można skierować tę osobę na specjalistyczne badania lekarskie.
Zatrzymanie osoby przez funkcjonariuszy kontroli celno-skarbowej
Zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.
Osobę zatrzymaną po wykonaniu niezbędnych czynności procesowych należy niezwłocznie doprowadzić do najbliższej jednostki Policji lub Straży Granicznej lub zwolnić po ustaniu przyczyn zatrzymania.
W razie uzasadnionej potrzeby zatrzymaną osobę należy niezwłocznie poddać badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
Osobie zatrzymanej lub osobie, wobec której dokonano przeszukania, przysługują uprawnienia odpowiednio osoby zatrzymanej lub osoby, której prawa zostały naruszone, przewidziane w Kodeksie postępowania karnego.
Funkcjonariusze są obowiązani do wykonywania czynności służbowych w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste i majątkowe podmiotów, których te czynności dotyczą.
Czynności prawne z udziałem rzeczy zatrzymanych
Rozporządzenia przedmiotem dokonane po jego odebraniu lub zabezpieczeniu są bezskuteczne w stosunku do Skarbu Państwa.
Zażalenie na postanowienie dotyczące przeszukania i zatrzymania rzeczy
Stosownie do Art. 236 § 1 k.p.k., na postanowienie dotyczące przeszukania, zatrzymania rzeczy i w przedmiocie dowodów rzeczowych oraz na inne czynności przysługuje zażalenie osobom, których prawa zostały naruszone.
W postępowaniu przygotowawczym zażalenie na postanowienie wydane lub czynność dokonaną rozpoznaje sąd rejonowy, w okręgu którego prowadzone jest postępowanie.
Określenie „inne czynności”, użyte w art. 236 k.p.k., obejmuje także zarządzenie sprzedaży przedmiotów, wydane na podstawie art. 232 § 1 k.p.k. (uprawnienie organów procesowych do sprzedaży rzeczy ulegających szybkiemu zniszczeniu lub takie, których przechowywanie byłoby połączone z niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie wartości rzeczy) (tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2000 r., I KZP 47/99).
Przeszukanie zawartości dysku twardego komputera
Przepisy dotyczące przeszukania pomieszczeń i innych miejsc oraz osoby stosuje się odpowiednio do dysponenta i użytkownika urządzenia zawierającego dane informatyczne lub systemu informatycznego, w zakresie danych przechowywanych w tym urządzeniu lub systemie albo na nośniku znajdującym się w jego dyspozycji lub użytkowaniu, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.
Odszkodowanie za niesłuszne zatrzymanie
Art. 552 k.p.k. stanowi, że odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje w wypadku niewątpliwie niesłusznego zatrzymania.
Żądanie odszkodowania należy zgłosić w sądzie okręgowym właściwym ze względu na miejsce, w którym nastąpiło zwolnienie tymczasowo aresztowanego lub zwolnienie zatrzymanego. Sąd okręgowy orzeka wyrokiem na rozprawie w składzie jednego sędziego.
Postępowanie takie jest wolne od kosztów sądowych. W razie uwzględnienia roszczeń choćby w części wnioskodawcy przysługuje od Skarbu Państwa zwrot uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia jednego pełnomocnika.
Roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne zatrzymanie przedawnia się po upływie roku od daty zwolnienia.
Odszkodowanie za szkodę wyrządzoną przy przeszukaniu lub zatrzymaniu
Art. 417 k.c. wprowadza odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez władzę publiczną, stanowiąc w § 1, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.
Odpowiedzialność Skarbu Państwa, wynikająca z art. 417 k.c. powstaje wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki: bezprawność działania lub zaniechania przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej, szkoda oraz normalny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem (zaniechaniem) a szkodą (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 sierpnia 2017 r., I ACa 125/17).
Obecnie wina nie jest przesłanką odpowiedzialności za delikt władzy publicznej. Odpowiedzialność ta opiera się wyłącznie na przesłance bezprawności.
Odpowiedzialność Skarbu Państwa obejmuje także działania funkcjonariuszy publicznych, które mają wprawdzie inny cel niż wykonywanie zadań publicznych, ale które zostały podjęte przy użyciu środków przymusu (tak: E. Bagińska, Odpowiedzialność odszkodowawcza za wykonywanie władzy publicznej, s. 411 i n.).
Zatrzymanie przez prokuraturę auta, na skutek podejrzeń co do jego legalnego pochodzenia, może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa wobec właściciela pojazdu, jedynie w przypadku, gdy zostanie wykazane, że zatrzymanie było nieuzasadnione (wyrok SN z 20 grudnia 2006 r., IV CSK 263/2006, LexisNexis nr 1114324, MoP 2007, nr 2, s. 61).
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2007 r., IV CSK 159/07, stwierdził, że w sytuacji, kiedy osoba godna zaufania wybierana jest przez organ prowadzący postępowanie karne i na potrzeby tego organu posiada i sprawuje pieczę nad powierzoną jej rzeczą – musi być uznana za wykonującą zadania z zakresu władzy publicznej w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. Jej uprawnienia względem przechowywanej rzeczy są bowiem pochodną prowadzonego przez organy państwowe postępowania, od tych organów pochodzą i mają zapewnić sprawny oraz właściwy tok ich czynności. Za jej bezprawne działania lub zaniechania Skarb Państwa także ponosi więc odpowiedzialność.
Zwrot zatrzymanych rzeczy
Zgodnie z art. 230 §1 kpk należy zwrócić osobie uprawnionej zatrzymane rzeczy niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Jeżeli wyniknie spór co do własności rzeczy, a nic ma dostatecznych danych do niezwłocznego rozstrzygnięcia, odsyła się osoby zainteresowane na drogę procesu cywilnego. Zgodnie zaś z art. 231 § 1 kpk, jeżeli powstaje wątpliwość komu należy wydać zatrzymaną rzecz, sąd, referendarz sądowy lub prokurator składa ją do depozytu sądowego albo oddaje osobie godnej zaufania aż do wyjaśnienia uprawnienia do odbioru.
Jak wskazuje się w doktrynie, przewidziane w art. 231 § 1 kpk wątpliwości, komu należy rzecz wydać, jako przesłanka zleżenia ich do depozytu sądowego, zachodzą między innymi wtedy, gdy powstaje spór między dwiema osobami lub większą liczbą osób uważających się za uprawnione do posiadania danej rzeczy (tak: T. Grzegorczyk. Kodeks postępowania karnego. Tom I. Artykuły 1-467. Komentarz, LEX 2014).
Zażalenie na postanowienie o dowodach rzeczowych
Na postanowienie o dowodach rzeczowych przysługuje zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy podejrzanemu, pokrzywdzonemu i osobie od której przedmioty zostały odebrane lub która zgłosiła do nich roszczenie. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu postanowienia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem prokuratora, który wydał postanowienie. Podstawę prawną stanowi art. 323 § 2 i 465 § 2 kpk ^.
Na temat zatrzymania osoby podejrzanej i oskarżonego przez Policję, oraz praw i obowiązków zatrzymanego – czytaj tutaj
